De sfeer is lichtjes gespannen. De eerste zenuwen beginnen hun rol te spelen. Regisseur Geert Desmytere houdt alles strak in handen, maar laat het woord opvallend vaak aan de spelers. ‘Het zijn hun verhalen waarmee we aan de slag zijn gegaan. Ik heb ze gebundeld en in een geheel gegoten…’
Vanwaar die titel ‘Voet tussen de deur’?
‘Dat vat eigenlijk perfect de filosofie van armoedevereniging De Vrolijke Kring samen.’ vertellen Carin en Carine. ‘Carine was eigenlijk mensenschuw. Ze sloot zich op in haar woning. Ik ben er verschillende keren langs gegaan, maar telkens zonder resultaat. Tot die ene keer dat ik letterlijk mijn voet tussen de deur stak en haar meenam naar onze vereniging. En daar zitten we nu 25 jaar later nog steeds in.’ Spontaan beginnen de acteurs hun verhalen te vertellen. Grappige dingen zoals over de eerste keer tijdens de huwelijksnacht…
‘In het stuk beginnen we met een liefdesverhaal maar het blijft niet even bitterzoet. Er zijn ook verhalen zoals dat van Yves. Hoe zijn ouders hem als kind hebben verstoten. En hoe hij gepest werd op school en op het werk. Tot hij in een psychose belandde…’
‘Jarenlang heeft mijn moeder mij mishandeld. Ik kreeg slaag voor alles wat mijn zussen deden… Emotionele herinneringen die ik eindelijk kwijt kan!’
Anneline
Maar lukt het ook om die verhalen effectief te spelen? Zeker als je bedenkt dat ze zo dicht bij de mensen zelf staan?
‘Dat is natuurlijk de bedoeling maar lang niet zo voor de hand liggend. Sommige spelers hebben geen ervaring op de planken en voelen zich onzeker. Zo zijn we op het idee gekomen om te werken met schaduwen.’ vertelt Karin.
‘Dat zijn vaste spelers van ons gezelschap VTV’, weet Geert Desmytere. ‘Noem hen zeker niet zomaar souffleurs, die teksten influisteren. Het zijn personages die een soort van schaduw van de werkelijke personen spelen. In het eerste deel werken ze nog mee. Maar hoe verder we evolueren, hoe meer ze hun eigen gang beginnen te gaan. En dan zijn de personages ze liever kwijt dan rijk. Zo gaat het in de dagelijkse realiteit: we hebben allemaal onze rugzak. En die willen we als het even kan, ook afschudden.’
‘Het is precies omdat ik het niemand toe wens, dat ik dit verhaal wil vertellen’
Maxim
Zo’n samenwerking tussen een bestaand toneelgezelschap als VTV en een armenvereniging is vast uniek?
‘Zeker! Er spelen ook nog eens een heleboel jongeren mee. Deels als figuranten, maar samen dragen we dit stuk. Met dit soort theater willen we een groter publiek bereiken. In de hoop dat ze minder klaar staan met een vooroordeel. En zo misschien wel tegen de stroom in durven te gaan.’
‘Mijn dochter is nu een volwassen vrouw. Ze kwam al eens kijken naar een repetitie en ze moest huilen. Voor mij was dit een teken dat het effectief werkt. Dat we goed bezig zijn.’
Carin
Regisseur Geert Desmytere: ‘Tenslotte zijn we er al een jaar mee bezig. Van de eerste verhalen die we verzamelden tot waar we nu staan. De stress begint toe te slaan. En ook het besef dat de teksten moeten geleerd worden. Het resultaat moet immers een echt toneelstuk worden. En dat vraagt discipline. Zeker nu we met z’n allen hebben besloten om er geen bonte avond van te maken.’
En de regisseur meent het. Telkens opnieuw dringt hij aan om de teksten te blokken. ‘Dagelijks jullie teksten opnieuw instuderen. Zo gaan we er komen!’
Tekst Koen Browaeys
Bron: https://visie.net/artikel/voet-tussen-de-deur-sociaal-en-artistiek-theater-in-ronse